''Önce karanlık vardı, ardından ışık doğdu." Neredeyse tüm dünya mitolojileri bu girişle başlar, Antik Yunan'dan Kafkas mitolojilerine kadar... Saklı olan tüm güzellikler, karanlığın derin gizemlerinde saklı ve keşfedilmeyi bekliyordu. Keşif için ise bir "ışık" gerekiyordu. İncil'e göre "Tanrı ışığın iyi olduğunu gördü ve onu karanlıktan ayırdı. Işığa “Gündüz”, karanlığa “Gece” adını verdi" ve "ilk gün" oldu. Kur'an'da da aynı durum vardı ve Allah şöyle buyurmuştu: "Geceden (karanlıktan) gündüzü (aydınlığı) çıkarmamız onlara örnektir." Ve tüm bunlara göre asıl olan karanlıktı, çünkü ışık ondan çıkmıştı. Gündüze örtünen karanlık örtü değil, karanlıktan çıkan ışık vardı. Ve bu yüzden gün, ışıkla değil, karanlık ile başlıyordu. Yani önce gece geliyordu, sonra gündüz.
Uzun yıllar sonra antik Mısırlılar Güneş'in kutsal olduğuna inandı, her şeyi aydınlatan, yol gösteren o olduğuna göre "ilk" o olmalıydı. Her şey Güneş Tanrısı'na (Ra) göre yeniden düzenlendi, takvimler bile. Gündüz, artık geceden önce geliyor ve gün gündüz ile başlıyordu.
Yeniden uzun yıllar geçti, Araplar hariç herkes bunu sahiplendi. Günün başlangıcı gündüz olmalı, gece daha sonra gelmeliydi. Günümüze kadar böyle geldi ama İslami inanca göre durum aynıydı: Gün, güneşin batışı (akşam ezanı) ile başlar, diğer batışı ile biterdi...
Kaynak: https://twitter.com/lagaribey/timelines/779439347317604352
